Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.

Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Trudno się z tym nie zgodzić, bo to jak zdecydujemy spojrzeć na pewne rzeczy i wydarzenia w naszym życiu sprawia czy widzimy świat w ciemnych czy kolorowych barwach.

Z tym co się obecnie dzieję w moim życiu chcę wierzyć, że gdy usiądę wystarczającą wysoko to zahaczę głową o chmury, które uchronią mnie od patrzenia w dół. Uchronią przed upadkiem.

Dziś są moje urodziny i chcę siedzieć i chodzić wysoko. Dosłownie i w przenośni. Szpilki na nogach dodają gracji, ubrania podkreślające figurę dodają atrakcyjności i ta pewność sprawia, że każdy mnie dziś zauważa. Jestem gwiazdą własnego dnia. Trzeba to przenieść na każdy inny dzień. Czy będzie to trudne? Jeśli tak, to przypomnę sobie znów usiąść wyżej.

„Ładne ma pani buty! Ładną ma pani bluzkę! Pani w ogóle jest cała ładna!” rzucają dzieciaki na korytarzach. Coś w tym jest, dzieci są najsurowszymi i najtrafniejszymi sędziami i oszukać ich trudniej niż dorosłych. Ufam dziś ich ocenienie i komplementom oddając im tyle samo dobrej energii. One nie wiedzą, że mam dziś urodziny, ale czują, że dzieje się coś wyjątkowego, że ten dziś oszałamiający wygląd czemuś służy, może dlatego wiedzą, że nie da się na to nie zwrócić uwagi?

Mam wrażenie po tym weekendzie, że wszystko co złego w życiu miałam do powiedzenia mnie opuściło. Dość już. Operacja bolesna, rekonwalescencja długa przede mną, ale gorycz wycięta z powodzeniem, rokowania są pozytywne. W świecie niskich płac, niezadowolenia z pracy i pogonią za  marzeniami coraz trudniejszymi do spełnienia zapominamy o jedynej wartości w życiu, która to wszystko potrafi załagodzić, wprowadza w nas stan błogiego zapomnienia przy kieliszku wina w ramionach ukochanej.

Zapominamy jak to jest uśmiechać się sercem. Przychodzi dzień kiedy niepowodzeniami życia codziennego przygniatamy powodzenie miłości. Wszystko w życiu musi mieć zdrową równowagę, gdy jej nie dopilnujemy, coś gdzieś pęka, wylewają się żale, gorycz, jad. Sączą się, rozlewają, zalewają serce i doprowadzają do punktu, że zapominamy o najważniejszym – o tym, że miłość może wszystko. Gdy tylko na to pozwolimy, usiądziemy wyżej, nabierzemy lepszej perspektywy zobaczymy, że to jedyna rzecz, która nas rano wywala z łóżka, pcha nawet do znienawidzonej pracy, by wiedzieć, że wracając z niej jest ktoś, kto mnie kocha, czeka na mnie i życzy mi jak najlepiej, wierząc za mnie, że będzie lepiej i mi się w życiu powiedzie, nawet jeśli my zapominamy w to wierzyć. Co gorsza przychodzi dzień, że wydaje nam się, że to miłość w nas wszystko zabija i jest źródłem niepowodzeniem. Nic bardziej mylnego. Czasami rozstanie dopiero otwiera oczy. Rozstanie wydaje się ostatecznością, a potem się budzimy i zdajemy sprawę, że nie jest też końcem. Uświadamiamy sobie, że próbowaliśmy zagasić ogień, który płonie wiecznym światłem i ciepłem. Bezpieczeństwem, ostoją, wsparciem.

Na urodziny życzę sobie parę rzeczy:

Gryzę się w język – wtedy poczuję jad, który mój język zawiera, poznam jego gorzki smak i cofnę cokolwiek złośliwego mi do głowy przyszło z powrotem do kwasów żołądkowych.

Zachęcam, chwalę – nie karcę, nie umniejszam, nie odbieram zasług.

Będę zmianą, którą chcę widzieć w ludziach. Widzialną zmianą, nie chowaną dla siebie. Bo jak inaczej ktoś ma w tą zmianę uwierzyć?

Niczego nie zaczynam w gniewie. Nawet najdłuższego i najcięższego dnia w pracy. Myśl zaszczepiona zaraz po przebudzeniu jest gorsza do wytępienia niż wirus zakaźny i przenosi się na wszystko i każdego.

To najlepsze prezenty jakie mogłam sobie w tym roku sprawić. Jakie są, będą Wasze?