Duma z Pani M(ogę) G(ówno) R(obic)

Parę tygodni temu miało miejsce jedne z ważnych wydarzeń w moim życiu. Zawsze wypatrywałam go i uważałam za przełomowe, ponieważ wychowano mnie w wierze, że bez wykształcenia nic nie osiągniesz i najważniejsze jest wykształcenie wyższe, bo to ono Cię określa w życiu zawodowym, ale i prywatnym. Tak więc dla mnie nigdy nie było pytania „czy pójdę na studia i zostanę magistrem” tylko KIEDY to nastąpi. 

Mój okres edukacji i zdobycia tytułu magistra wydłużył się trochę ze względu na pewne zmiany, więc odebrano mi jakoś radość z uzyskania tego tytułu. Poza tym moja promotor była tak zniechęcająca, krytyczna i nie mająca odwagi powiedzieć tego w twarz tylko wypisując w mailach, że pisałam pracę tylko i wyłącznie sama, według własnego pomysłu, własnych poszukiwań i starań i tak stworzyłam pracę, z której ja jestem bardzo dumna.

W ramach naszej rodzinnej tradycji moi rodzice towarzyszyli mi na obronę choc nalegałam by tego nie robili, bo będzie to dziwnie wyglądać, ale mimo wszystko nie naciskałam jakoś bardzo, bo liczyłam, że ich nie zawiodę i chciałam zobaczyć ich reakcję wtedy.

Tak więc wchodząc na egzamin od niechcenia, wyszłam z rękami ułożonymi w geście triumfu, ponieważ moja praca została oceniona na 5, a egzamin magisterski zdałam na 4,5 i uzyskałam najlepszy wynik. Gdy podobny uzyskałam na egzaminie licencjackim ojciec odparł: dlaczego nie 5? I podciął po raz kolejny skrzydła. Tym razem nie mieli mi nic do zarzucenia. Zrobiłam wszystko jak chcieli.

I nikt mnie do dziś nie zapytał jak to jest. Jakie to uczucie w końcu zadowolić rodzica, którego wydawało się, że zadowolić się nie da. Jak to jest dojść do punktu, do którego dążyło się całe życie. Powiem Wam, że nijako, nie wiem jak, bo ten dzień nie miał w sobie magii. Nie wiem czy to ze względu na te wlekące się studia i totalny brak szacunku wykładowcy wobec studentów, ich wydawanych pieniędzy i poświęcanego czasu czy może dlatego, że nie czułam powagi tego dnia z niewiadomych przyczyn. Nie wiem kiedy to nastąpiło, ale dzień, który miał być tak ekstremalnie ważny został sprowadzony do dnia, w którym zdobędę kolejny tytuł naukowy i wiążącą się z tym podwyżkę.

Nie wiem czemu nie chciałam chwalić się tym wydarzeniem w pracy, nie czułam potrzeby mówienia komukolwiek prócz osobom, które wiem, że na to czekały. Właściwie, gdy spojrzę daleko wstecz to od dziecka miałam problem z mówieniem o sobie dobrze i ogłaszaniem swoich sukcesów. Nie czułam, że czymś wielkim jest wygrywać konkursy przedmiotowe, jeśli mój ojciec nie potrafił pokazać, że jest dumny. Nie cieszyłam się z dobrze zdanej matury, gdy nie usłyszałam z ust ojca, że jest ze mnie zadowolony. Jako jedyna w rodzinie dostałam się na dzienne studia na jednej z lepszych uczelni w Polsce, a jemu ciągle było mało. Dostałam stypendium naukowe za dobre wyniki w nauce i nadal to nie wystarczało. Na absolutorium moje nazwisko wyczytano z okazji otrzymania nagrody za najlepszy blog studencki pisany w języku angielskim no i wtedy pojawił się cień dumy.

Tak więc kochani mówię Wam dziś, że większość życia idę z chorą ambicją zdobywania dobrych wyników głównie dla mojego ojca i tak było i w ten dzień. Po wyjściu z ogłoszenia wyników mojego egzaminu podeszłam do rodziców podnosząc ręce w górę w geście zwycięstwa i nie wiem czy cieszyłam się bo wygrałam z wredną panią promotor czy z ojca ciągłym rozczarowaniem moją osobą. Ale wtedy ojciec odparł : chociaż jedno dobre wydarzenie w tej rodzinie w czasach dla tej rodziny okropnych. I mnie zaskoczył, bo wiem, że był to jeden z jego najlepszych komplementów. I ten dzień czułam, ze był mój, że byli dla mnie i nie sprzeciwiali się mnie, bo w końcu nie mieli mi nic do zarzucenia, bo wiedzą, że dałam z siebie wszystko i zwyciężyłam. Tradycją jest też zabrać rodziców na „magisterski” obiad, zatem udaliśmy się na Stary Rynek i nie kazałam im oszczędzać tylko wybierać co chcą, widziałam ich poczucie winy, bo za tę cenę kupilibyśmy towaru do domu na cały tydzień obiadów. Widziałam, że mamie jest przykro, że nie stać ich na prezent dla mnie w nagrodę. W nagrodę za trzymanie kciuków to ja jej kupiłam nowe klapki. Spacerowałam z nimi przez miasto i czułam, że są dumni, a tata powiadomił nawet swoje rodzeństwo. Wracając postanowiłam jeszcze zrobić szybkiego grilla. Mój brat przyjechał z ukochanym bratankiem, który wręczył mi bukiecik kwiatów, a ukochana dziewczyna przywiozła kwiatka i wymarzony prezent:)

Ten dzień miał być szczególny, ale trudno o coś wyjątkowego w tym ciągle mrocznym okresie dla mojej rodziny, ale wtedy wieczorem, gdy już się wykąpałam, mama nalegała, że pozmywa, a ja mam sobie odpoczywać na kanapie z piwem w ręku, stało się coś niesłychanego. Tata oddał stery telewizora w moje ręce, co uwierzcie jest rzadkością, i pozwolił mi oglądać nowy odcinek Gry o Tron w telewizji. Po chwili dołączyła do nas mama, która rzadko ogląda tak okrutne sceny, ale nie narzekali.

Ale najbardziej mnie zaskoczyło, zdziwiło, wprawiło w uczucie ciepłe jak i przedziwne, ponieważ nieznane – przytulenie przez moją mamę. Mama usiadła, wzięła moją rękę pod swoją i zwyczajnie się we mnie wtuliła, jak bezbronne dziecko potrzebujące miłości. Głaskałam jej rękę aż zasnęła, a potem kazałam pójść do łóżka, żeby ją kark nie bolał.

Zbliża się Dzień Matki i postaram się jak mogę widzieć w ten dzień tylko taki Jej obraz, a nie ten, który w większości czasu mnie wyniszcza psychicznie. Dziś znów wyszła z niej wspaniała kobieta mająca swoje własne skrywane historie. Skrywane, ponieważ nie wierzy, że ktoś by je wysłuchał z zainteresowaniem. Przedwczoraj wróciłam z wycieczki klasowej z moimi dzieciakami z Wrocławia i dziś mama zamieniła się znów w tą fascynującą kobietę pewną ciekawych opowiadań z dzieciństwa, która odwiedzała ciocię we Wrocławiu jak miała ok. 12 lat, która pozwalała jej sama poruszać się po Wrocławiu, jeździć tramwajem, odwiedzać dom towarowy, że pamięta jak ciocia była dziwna, bo spała w szafie. Zaczęła znów opowiadać o babci i prababci, jak szyła piękne koronkowe firany i obrusy i żałuję, że je spaliła. Przypomniała, że ani ona ani babcia nie skończyły szkoły, ale babcia dostała się do liceum i zdołała ukończyć pierwszą klasę, co wtedy było nie lada wyczynem, ale przerwała ją ze względu na biedę w rodzinie i obowiązki w domu. Może dlatego mama zawsze też napierała i jest tak dumna, że jej czwarte dziecko uzyskało tytuł magistra i Jej dumę tego dnia czułam najbardziej i mam nadzieję, że tę wdzięczność okażę Jej też w Dzień Matki o ile mi na to pozwoli zważając na Jej ciężki charakter i niechęć do pochwał, prezentów i bycia w centrum uwagi. Ciekawie po kim to mam;)