Imię ojca? - Przypadek.

Czyli o dzieciach z przypadku słów kilka. Chyba jednym z największych koszmarów każdego dziecka, ale i nawet dorosłego jest doczekać dnia, w którym usłyszą, bądź przypadkiem dowiedzą się, że są dzieckiem-wpadką lub, że są adoptowani. Życie takich osób, zwłaszcza to wewnętrzne, zmienia się  diametralnie, bo jak tu żyć normalnie, gdy się dowiadujemy, że byliśmy niechciani, ktoś nie wyczekiwał nas z niecierpliwością i radością ze strony obojga rodziców. Jak żyć, gdy co noc zastanawiamy się czy byliśmy wybrykiem pijackiej nocy, która pewnie trwała parę minut i bliżej jej było do sprośności niż miłości. 

Temat myślę konieczny do poruszenia, bo zaczyna otaczać nas wydaję się wszędzie. Zewsząd otaczają nas młode "zabrzuszone" mamy i ich niezadowolone raczej miny. Nie wiem, może akurat to przez poranne nudności, może przez bolący kręgosłup lub kłótnię z rodzeństwem, ale może jednak przez to, że nie pomyślała dwa razy, i jej partner też, zanim poszli do łózka? Po raz kolejny słyszę o „parze” oddzielonej znaczną różnicą wieku, kiedy to po raz kolejny mężczyźnie wydawało się chyba, że strzela ślepakami, a prezerwatywa to wystarczające zabezpieczenie. Dziewczyna była młoda i schlebiało jej, że pragnie ją chłopak o 10 lat starszy, więc jak tu nie zgodzić się na stosunek z przypuszczalnie doświadczonym kochankiem? A może obydwoje byli nierozsądni, albo ulegli namiętności. Co człowiek, to pewnie przyczyna. Nie oceniam, martwię się tylko o te czekające na przyjście na świat istotki. Ale po co wchodzić do łóżka tak pochopnie i kończyć to ciążą – jedną z rzeczy dla najbardziej doświadczonych kobiet? Dziś i tak mamy luksus cesarskiego cięcia, leków znieczulających i ginekologów i położnych, które się nami i dzieckiem zajmą. Zdajemy sobie w ogóle sprawę jak było kiedyś?

"Kobieta w ciąży jedną nogą do grobu dąży" - przestrzegało stare gaskońskie przysłowie. Do połowy XIX wieku ryzyko śmierci przy porodzie było równie duże jak na polu bitwy pod Grunwaldem i zagrażało tak samo chłopce i królowej. A czasem położnikowi. Np. sir Richard Croft zastrzelił się, gdy jego pacjentka, 21-letnia księżniczka Charlotta, jedyna córka Jerzego IV Hanowerskiego, późniejszego króla Wielkiej Brytanii i Irlandii, umarła w 1817 roku po sześciu dniach porodu. Kilka godzin wcześniej wydała na świat martwego syna.”

Dziś sam poród już nie przestrzega młodych kobiet przez przedmałżeńskim seksem, bo medycyna poszła do przodu. Co mnie zdziwiło to informacja usłyszana ostatnio w radio. Mianowicie, że jesteśmy na 209 miejscu na 222 krajów pod względem dzietności. Rodzimy coraz mniej dzieci, a na co dzień widzę co to nowsze „brzuszki”. Dlaczego rodzimy coraz mniej? Z powodu braku odpowiedniej polityki prorodzinnej. Mówi się, że gdyby edukacja i opieka zdrowotna były tańsze może dzieci chciałoby się mieć częściej i z miłości?

Przestrogą zatem może będą liczby. Wylicza się, że na jedno dziecko do jego 19 roku życia człowiek wydaje średnio 176 tysięcy złoty! Niebagatelna suma, wartość mieszkania, które mi się marzy! Krew mnie zalewa, gdy młodzi ludzie zaliczają „wpadki”, jak to się potem na osiedlu potem mówi, i wciągają w to swoich rodziców, rodzeństwo i zsypują się na mieszkanie. Szczęśliwi ci, których rodziców stać na utrzymanie jeszcze własnych wnucząt. Mam dwoje młodszych braci, którym o stały związek trudno, ale o seks nie. Liczę na ich odpowiedzialność, ale co jeśli? 

Czy dzieci się jeszcze chce? Tak szczerze? Planuje? Chociaż planowanie dla mnie też ma jakiś pejoratywny wydźwięk, bo nie ma w nim miejsca na czystą miłość, ale obliczanie, szukanie za i przeciw decyzji, rozplanowywanie mieszkania na kołyskę. Czasami się zastanawiam czy ja nie byłam wpadką. Czy w dzisiejszym pędzącym świecie, nieustannym szukaniu pracy lub lepszych zarobków jest czas, żeby zapragnąć na ten świat wydać dziecko świadomie i z chęcią? Wiem, że gdzieś tam są pary, które o tym nie dyskutują, tylko po ślubie pewnego dnia żonie spóźnia się okres, udaje się do lekarza, który obwieszcza jej radosną nowinę, całą rodzinę ogarnia radość. Te narodziny nie przerodzą się w plotkę, ale sklepową dobrą wiadomość i chwalenie babci na osiedlu. To dziecko będzie czuło się kochane i będzie raczej wychowywane w bezstresowych warunkach, bo nie będzie czuło w powietrzu, że może nikt się go na świecie nie spodziewał, a rodzice zanim zdążyli się pokochać, woleli powymieniać się płynami. Kochajmy dzieci równo, nieważne skąd się wzięły, tylko tego pragnę.