Urodzinowy bełkot.

Pozwolicie, że ją ściągnę? Przy Was mogę, prawda? Nie obrazicie się, nie skarcicie, nie skrytykujecie?

Mogę już zdjąć tę maskę? Tego wieczoru, tego dnia? Mogę dziś być zgorzkniała troszkę, prawda? Dziś moje święto, więc pozwolicie mi? Choć na chwilę. Bo chyba zaraz eksploduje, bo tego wodospadu łez już nie mam gdzie pomieścić. Co się stało? Skąd to przylazło, przywlekło się jak grypa ze szkoły. Patrzę na notkę urodzinową zeszłego roku i w sumie przecież nic się nie zmieniło. Powinnam patrzeć równie barwnie na świat, a dziś coś się stało z moim dniem. Może, gdy pozwolę słowom płynąc, a palcom być przekaźnikiem splotu spontanicznych myśli to dojdę do tego. Albo utknę. Jakakolwiek droga i jej koniec, potrzebuję porozmawiać z kimś albo chociaż ze sobą.

Nie wiem czy kojarzycie, ale obecnie na ekranach kin wyświetlany jest film „Sekretne życie Waltera Mitty”. Walter to mężczyzna żyjący w swojej głowie. O większości spraw jedynie marzy, ale nigdy nie wciela ich w życie. Do każdej sytuacji dopowiada kolejną historię, upiększa ją, przekształca, ulepsza. To chyba mój odwieczny problem. Ciągle chce wierzyc, że ludzie potrafią więcej, lepiej, pełniej, głębiej i mocniej. I co? Ciągle, to się tylko rozczarowuję.

Po północy nie mogłam jeszcze zasnąć. Chyba nie lubię jednak dnia swoich urodzin. To dzień-wyliczanka. Ile w życiu przeżyłam, ile straciłam, ile zraniłam i zostałam zraniona. Ile razy mi serce pękło i czy właściwie się kiedykolwiek zabliźnia. To mimo wszystko, żałosne liczenie tego kto i w jaki sposób złożył Ci życzenia. Czy Facebook czy telefon. Bo nie szalejmy, nikt nie przyjedzie. Więc niczym Walter Mitty, zaczęłam uciekać w wyobraźnię. Po północy uderzyła mnie myśl, że nie mam w życiu nikogo, kto by nie mógł wytrzymać do rana i chciał mi złożyć życzenia tuż po północy. I wtedy zabrzęczał telefon. Jak żyletka rozciął świeżą ranę. I jak się kran odkręcił, to łzy nie przestały lecieć przez jakieś dwie godziny. Nie ma co, cudowna maseczka upiększająca na cały urodzinowy dzień w pracy.

Nie mogę narzekać. Nie powinnam. Dostałam masę naprawdę szczerych, napisanych od serca życzeń, którymi wielu ludzi udowodniło, że zna mój gust, a czasami nawet duszę. Zapomniało parę ważnych dla mnie osób. W pracy siedziałam od 8 do 20, więc kto miał mnie niby odwiedzić, nie powinnam mieć pretensji. Siedząc już ostatkami sił po 19tej czekając na rodziców podczas wywiadówki, usłyszeliśmy pukanie do drzwi. „Pani E. jest proszona”, oczy podkrążone, makijaż zostawiłam na którymś biurku, o które się opierałam ze zmęczenia. Myślę sobie „o nie, mój mózg już nie pracuje i nie obroni się sensownie przed żadną pretensją o ocenę”. Ale to stała moja ukochana uczennica. M. wyszła już ze szkoły, w której pracuję i jest w liceum, a pamiętała przyjść do mnie z życzeniami i czekoladą. Była najmilszą niespodzianką tego dnia oprócz 20stki śpiewających do granic pojemności płuc i chowających się z prezentem moich wychowanków.

Ale chciałam chociaż zjeść ciepły posiłek po powrocie i wypić swoje zdrowie. A siedzę z Wami, ze sobą tutaj i stukam w klawiaturę. Dzień, jak co dzień. Wiem, że nadrobię w weekend z paroma osobami, ale jestem tylko nadwrażliwym człowiekiem i potrzebuję zbliżenia. W taki dzień potrzebuję ludzi. A dzień zaczęłam i kończę łzami.

Cały dzień spędziła ze mną tylko jedna osoba. Niesamowita jest moc jednej osoby w naszym życiu. Osoby, która krążyła gdzieś dookoła i nagle życie, przypadek, odpowiedni czas sprawił, że ta osoba staje się Twoim serdecznym przyjacielem, którego dziwisz się, że nie kochałeś już wcześniej.

A. Ty wiesz, że mówię o Tobie, prawda?:) Dałaś mi dziś swój czas, cały dzień byłaś przy mnie, wiedziałaś kiedy mi przykro, przez kogo, dlaczego i ciągle miałaś dla mnie bukiet słów zamiast kwiatów, a to znaczy dla mnie więcej niż jakikolwiek inny gest czy prezent. Nie dostałam dziś ani jednego, nawet nie całe rodzeństwo złożyło mi życzenia. Ale nie szkodzi, Ty mi dziś pomogłaś bardzo. Kazałaś mi się cieszyc najbardziej z tego,” że mam siebie, jestem dobrym, fajnym człowiekiem, który nie ma sobie nic do zarzucenia i nie powinien oceniać innych, bo wierzysz, że karma do nas wróci. Powiedziałaś, że mało jest takich osób jak my, które są tak intensywne i mogą z siebie dać tak dużo,  uświadomiłaś mi, że ciągle jesteśmy zmęczone , bo bardzo dużo energii oddajemy innym, a wiele osób nie daje nic w zamian i musimy się niestety do tego przyzwyczaić i nabrać dystansu”, a teraz UWAGA! Zacytuję Ciebie w całości, bo ten fragment naszej rozmowy podobał mi się najbardziej J

„łatwiej się cieszyć z tego, że nic się nie oczekiwało, a jest

niż płakać, bo się oczekiwało, a nie ma”

Wiesz, że po tych słowach rozpłakałam się w samochodzie w drodze z jednej lekcji na drugą. Katharsis, pomogłaś mi się oczyścić. Przyjechałam do domu, a tam nie czekało nic i nikt i też byłaś, by mnie pocieszyć i o tym posłuchać. Śmiałaś się, że napiszę notkę o naszej miłości i właśnie to robię, bo ludzie są dla mnie ważni i trzeba ich doceniać tu i teraz, a nie jak zaczną się od siebie oddalać.

Zatem, gdybym miała sobie życzyć czegoś na ten dzień, to tylko i wyłącznie więcej takich osób jak Ty w moim życiu.

I miłości. Bo mam chyba wszystko, czego chcę, pragnę czy potrzebuję. A tej miłości ciągle brak. Dłoni w mojej dłoni, serca w moim sercu, obecności, gdy nikt nie jest obecny.

Dziś do auta wsiadł znów ze mną Dawid Podsiadło. Dlatego ten fragment wzbudza w ten dzień najwięcej emocji:

„And I know that
You saw me
There in the crowd I stood alone
Alone, alone, alone...”

Życzę sobie osób, które zauważają mnie w tłumie stojącą samotnie, mnie prawdziwą, bez masek. I takich, którzy mają odwagę taką osobę przytulic i nie puścić po dwóch sekundach.

Zatem dziś…banalnie…ale…niech mnie ktoś cholera przytuli.