Domowe sposoby na swoje demony.

Należy umieć oceniać i dostrzegać swój postęp. Bez dostrzegania pozytywów w swoim postępowaniu i rozwoju można utknąć w otchłani, studni użalania się nad sobą bez dna. Stajecie z boku siebie i obserwujecie swoje wygrane i przegrane bitwy? Czasami nie warto patrzeć na ofiary, ale jak się wyszło z tego całym. Zbyt często widzimy siebie jako ofiarę, jedyną ofiarę. Zbyt często skupiamy się na ranach zamiast sięgnąć po lekarstwa by je zabliźnić. Oczywiście opłakiwanie jest potrzebne, jest częścią podnoszenia się, przecież wylejemy tyle łez aż w końcu wypchną nas na brzeg własnych obaw, cierpień i poczujemy ciepły piasek pod stopami. Ból nie powinien, nie może być ostatecznością. Ból jest tym co zmusza nas do rozwoju. Więc nie zaprzeczajmy mu, przeżyjmy go, ale nie skupiajmy się na nim zbyt długo jako jedynej statecznej naszego życia.

Są chwile kiedy moim ulubionym słowem na opisanie siebie i swojego życia jest przymiotnik "pathetic". Kiedyś to były dni, miesiące, lata, gdy tak czułam. Teraz to wraca czasami, momentami, na chwilę. Traktuję to jako osobisty postęp. Nie dni, tygodnie, miesiące, ale chwile. Dziś ta chwila mnie dopadła, ale trzeba umieć poradzić sobie z samym sobą, gdy nie ma nikogo do pomocy. Te chwile przypominają mi, że kiedyś było o wiele gorzej, więc dziś nie mam na co narzekać. Dziś jestem świadoma swoich nastrojów, odczuć, uczuć i ich braku. Trzeba je uzupełniać na swoje sposoby. Jak uzupełnić „na domowe sposoby” endorfiny? Jedni zajadają smutki jedzeniem, drudzy je zapijają. Co robicie Wy? Ja staram się jak mogę nie „zapychać” negatywnych uczuć pozornym, chwilowym szczęściem. Pozwalam sobie je odczuć, ale staram się też je zniwelować na tyle, ile sama potrafię i mam w sobie siły. Dlatego czasem dla siebie gotuję, może wleję trochę do garnka łez w procesie tworzenia, ale po chwili wyparują przy parze samozadowolenia. Wybieram film na wieczór, który wyciśnie resztki łez z ręcznika zmartwień, ponieważ, jak mówiłam, nie uciekam od uczuć, wyciskam je do końca by przeżyć swoiste katharsis, spojrzeć w lustro i przekrwione oczy od łez i po chwili się do siebie uśmiechnąć, że przeżyłam kolejne podłamanie i wyszłam z niego cało.

Jednak dziś skupiam się na mojej ulubionej formie wyzbywania się negatywnych emocji. Muzyce, tańcu i śpiewie. Embarrassing fact about Junkie – mało kto, wie, że śpiewam, śpiewam głośno, pełna emocji, złości, miłości, tęsknoty, zmysłowości i pasji do kamery, nagrywam, a potem oglądam by wychwycić każdą wyśpiewaną emocję, zidentyfikować ją i sobie z nią poradzić. Bo emocja uchwycona na ekranie, zobaczona w krzywym zwierciadle własnego ja, staje się wtedy mniej przerażająca, nie włada mną już, zamknęłam ją w ekranie i zachowałam tam. Wierzę, że nieważne ile będę mieć lat, będę to robić zawsze, bo to moja ukochana forma wyrażania siebie i swoich emocji. Jeśli komukolwiek pozwolę to sobie odebrać, stracę siebie.

Macie swoje sposoby na odzyskiwanie siebie? Na wypędzenie demonów? Gdzie je zamykacie? W książce na kanapie, w filmie, piosence, potrawie czy na siłowni? Każdy z nas ma na pewno jakiś „dzban”, w którym może zamknąć najciemniejsze części siebie. Bez takiego dzbana, nigdy nie ujrzymy słońca. Za długo go nie widziałam, a gdy ujrzałam, staram się jak mogę nie pozwolić nikomu, przede wszystkim sobie, znów go przesłonić burzowymi chmurami. 

Na moje demony pomagają kojące głosy i słowa, jak te: