Ja Cię kocham, a Ty i tak odchodzisz.

Macie rację – nie pisanie nie jest w moim stylu, pomaga wyrzucić ból. Jednak nie chciałam tego robić publicznie wiedząc, kto to czyta i może się tym albo napawać albo nadmiernie współczuć.

Mimo wszystko dalej krótko, informacyjnie. Przestańcie mi mówić, że jeszcze się uda, że wróci, bo specjalnie się upewniłam, że to nie nastąpi, bo nie możecie mnie karmić nadzieją, której nie ma, którą Ona mnie nie karmi. Odpokutowałam również swoje winy, pracowałam jak mogłam i ile mogłam, to nie wystarczyło, przegrałam. Nie mogę już pukać do drzwi, wpadać niespodziewanie do pracy z kawą, przywitać się wylewnie. Jak walczyć o kogoś, kto powiedział Ci, że ma już dość i tylko drażnię?

Choć to niskie i banalne wylewać ból publicznie, to gdzieś trzeba, bo nie można nikogo tym obarczać osobiście, nie umiem płakać do wewnątrz, a gdy tylko zacznę myślec, pisać o tym, to wpadam w hiperwentylacje. Nienawidzę się hiperwentylowac. Dosłownie, nie przesadzam.

I nie mówcie mi, że nie mam się katować, nie brońcie mi słuchania dołujących piosenek. Nie można ot tak przejść do kolejnego dnia. Mam żałobę po 4 latach mojego życia. Żałoba ma swoje etapy i żadnego nie można ominąć, ponieważ wrócą do Ciebie i użrą Cię w dupę, kiedy najmniej się tego spodziewasz i myślisz, że już wszystko z Tobą w porządku.

Chciałam tylko powiedzieć, że nie rozumiałam nigdy, nie rozumiem teraz i nie pojmę nigdy jak można zrezygnować, odrzucić, odstawić miłość na bok. To jedyna stała w naszym życiu. Można być na co dzień realistą, pesymistą, pragmatykiem, ateistą, ale nie oszukujmy się, to jedno nas wszystkich łączy – ktoś z nas kogoś kiedyś kochał bądź kocha, albo jeszcze pokocha. Mogę byc realistką i wiedzieć, że nigdy nie będę zarabiać więcej niż pensja nauczyciela mi na to pozwoli, wiem, że nie będę w życiu nikim innym, że pewnie nie wybuduję sobie pięknego domu, raptem mieszkanie, nie będę jeździć wymarzonym Fordem Mustangiem, nie polecę do Stanów i nie objadę ich wzdłuż i wszerz, z wieloma rzeczami, na które nie mam wpływu się nie pogodzę, ale w tym jednym zawsze jestem i będę optymistką – w miłości. Ktoś może powiedzieć masochistką, niech i tak mnie nazywają.

Ale ta jedyna stała w naszym życiu, nawet jeśli staje się rutynowa, kłótliwa, głośna, męcząca ciągle potrafi przywrócić nam radość wszelkiego bytowania. Całe otoczenie, niska płaca, bezrobocie, ludzka nietolerancja, oziębłość potrafią zniknąć w sekundzie, gdy przytulimy kogoś ukochanego. Nawet jeśli dzieje się źle to te ramiona dają nam bezpieczeństwo nie z przyzwyczajenia, ale bezustannej miłości, lojalności i pięknego rodzaju przywiązania.

Dziś mam imieniny i niezliczenie wiele razy pytano mnie gdzie jesteś. Niezliczenie wiele razy musiałam wymyślać tę samą nieprawdziwą śpiewkę, bo nie chcę by ktoś Cię znienawidził, Ja nie chcę nienawidzić. Jednak jak okłamać czteroletniego bratanka, który nie wiedząc skąd też zauważył tę znaczącą nieobecność i zapytał, gdzie jesteś? Dziecięca szczerość zabija najbardziej. Dziś pękło mi serce jeszcze raz, jeśli to możliwe.

Wiem, że złamane serce nie jest tylko powiedzeniem, ale aktualnym stanem fizycznym, znów to sobie przypominam, to samo odczuwam. Kocham gotować, kocham jeść, raczyc gardło niesamowitym smakiem czerwonego wina. Dziś nawet nie wiem co mi się w tym podobało. Absolutnie straciłam apetyt. Zapominam jeść, organizm dopiero mi przypomina o tej funkcji życia, gdy zaczyna bolec brzuch bądź trzęsą mi się ręce. Niesamowite, że w ciągu dwóch tygodni można zgubić to co przybyło  całą zimę.

Zatem jeszcze raz. Nie rozumiem rezygnowania z miłości. Jest naszą żywicięlką, ciała i duszy, dosłownie i  w przenośni, a my jesteśmy jej nosicielami czekając na ukatywnienie wirusa.Rezygnowac z tego jedynego sensu, to działac wbrew własnej naturze. Bo żadne wyjście, spotkanie, praca, sukces osobisty nie cieszy bez tego dużego M. Nie szanuję tego, nie pojmuję tego, nie wybaczam tego.

Zasrane Walentynki się zbliżają. I tak będę banalną dziewuchą i dziś będę na ten durny dzień marudzić.

Zatem dziś telefonicznie chciałam się jeszcze upewnić, że karze mi odpuścić. Odpowiedź mnie pozytywnie nie zaskoczyła.

Moja składanka na rozstanie na drugim blogu.

"You might find love
It might find you
 It might take every piece of you
 It takes your breath
 It takes your heart
 It can take your world apart
 To let you go
 It takes my soul

I wished you here
 I wished so hard
 I wished your smile in the dark
 You came for me
 You came so true
 You gave me all this hope to lose
 And now to know
 You have to go
 It takes my soul

But I’ll take pain to know this love
 To feel alive
 To feel enlightened
 I would rather take the fall
 Than to never love at all"