moje drugie ja?

Jestem taka za jaką ludzie mnie postrzegają w danej chwili. Ktoś widzi mnie jako dowcipną, to będę duszą towarzystwa. Ktoś widzi, że jestem chodzącym problemem, to będę z nim chodzic wypisanym na całej twarzy. Jestem mistrzem przemian, zmian, popraw i zniszczeń. Z kociaka potrafię zmienic się w sukę. Z szarej myszki w tygrysa. Kameleon zmienia kolory, a ja swoje charaktery, uczucia, dowcipy, tematy rozmów dopasowuję do rozmówcy, jego tonu, intencji, humoru.
Można obrazic, urazic, kpic sobie z moich cech charakteru, wyglądu, ubioru, zachowania, ale zadrwij z moich uczuc, nie zauważaj ich, patrz na nie z góry, a spadnę na samo dno siebie i długo nie wstanę.

"Jestem świetną aktorką,a moje życie jest oskarową rolą...to ja jestem też tutaj reżyserem i to ja rozdaję role i decyduję czy zagracie w moim filmie...to ja wybieram gatunek...czasami cieszycie się,że w nim gracie,a to przecież tylko melodramatyczna,nudna groteska!...widzicie tylko to,co pozwalam wam zobaczyć...myślicie,że jestem „wspaniała i wartościowa”,bo taką gram rolę i jako taką pozwalam wam się postrzegać...moje życie jest upozorowaną rolą,a rzeczywistość mojego istnienia jest podszyta beznadziejnością...patrzę w lustro,ale nie widzę swojego odbicia...i wyżyguję sobie w twarz każdy udawany dzień mojego mdławego życia..."

Wiecie kto to napisał? ja 8 lat temu. Byłam młodsza, bardziej agresywna, jeszcze bardziej zła na ludzi i na świat niż teraz. Mnóstwo trzykropków na mnóstwo nie nazwanych jeszcze emocji.

Jednak jedna rzecz się nie zmieniła. Moje ciągłe zmienianie się dla innych. Udawanie takiego, a nie innego humoru "żeby nie głupio a normalnie było".

Bywam niezręczna.

skomplikowana.

nierozumiana.

mało kto chce mnie jako mnie.

ta z poza lustra chyba lepsza.

Sama już nie wiem kogo lubię bardziej

I wprowadzic do życia na stałe.

Ale przecież człowiek jest witrażem emocji. 

Nudno byłoby ciągle mieszkac w domku jednorodzinnym?

Blok emocji.

To jest to.

To chyba ja.