Coś się kończy...coś się...

Czułam się singlem w te święta. Nie samotna, singlem. Jest różnica. Nie było ciebie, ciebie ani ciebie we mnie w te święta.

Trzeba to powiedzieć na głos. Nie były to cukierkowe święta. Nigdy nie są. Były wypełnione śmiechem, ale często szyderczym. Przerywane były docinkami, kłótniami, zdaniami z przesłaniem „bosz jak ja mam już dość jej/jego gadania”. W takiej intensywności i liczbie, że może jednak powinnam życzyć sobie spokojnych, a nie głośnych Świąt. Święta wypełnione mnóstwem przekleństw, krytykowaniem każdego i wszystkiego. To nie były cukierkowe święta. Ale przypomniałam sobie o tym, że przecież chciałam być zmianą jaką chcę widzieć w ludziach. Zatem telewizor został wyłączony i próby podjęcia rozmowy rozpoczęte. Jesteśmy liczną rodziną, więc wspomnień jest bez liku. Zadałam proste pytanie : „najbardziej obciachowy prezent jaki w życiu dostaliście?” I posypała się fala śmiesznych rodzinnych historii. Zdaliśmy. Daliśmy radę rozmawiać jako tako.

 Moje myśli, a co dopiero serce, nie śpiewały „All I want for Christmas is you”. Nie było nikogo „you”. I to jest w porządku. Nie było mi z tym źle. Przynajmniej nie przesadnie źle. Chciałam jedynie pewnych zjednoczeń, które nie doszły do skutku. Ale w sercu nie było nikogo. Pusto. Nada. Nothing. Out of service. I nie zasmucało mnie to. Ostatecznie okazało się, że All I want for Christmas is peace and quiet. Nie poczucie obowiązku, żeby kogoś pocieszać, okazywać zaangażowanie, zabawiać, ratować. W momencie kiedy poczułam, że nie dostanę w prezencie podobnej wrażliwości do swojej, odcięłam się od wszelkich wymagań. Usiadłam na swoim łóżku, rozłożyłam książkę na kolanach i mogłam być sobą. Ze sobą. Bez nikogo. I to jest w porządku. Można mieć wrażenie, że brzmię jak oziębła suka wyprana z uczuć. Ależ nie, one nigdzie się nie podziały. One tylko mają przerwę świąteczną. Potrzebują kogoś piekielnie silnego, kto je uniesie i znów pewnego dnia wyciągnie na światło dzienne. 

Gdy spoglądam na miniony rok i jego intensywność zdarzeń i wrażeń to ledwo wierzę, że to mój rok. Przeglądam posty z minionego roku i jestem z nich dumna. Byłam sobie swoim własnym Andrzejem Stasiukiem. Nie żałując ani jednego przebytego kilometra. Wystawiłam buńczucznie nogi przed siebie i wyciągnęłam je na desce rozdzielczej niepewnej drogi przede mną. W żadnym roku swojego życia nie zwiedziłam tylu miejsc i nie posiadłam takiej wiedzy o sobie jak tego roku. Jeśli miałabym jednym zdaniem podsumować rok 2014, powiedziałabym:

Nie bałam się robić wszystkiego, na co miałam ochotę.

Żałuję tylko jednej rzeczy, a to w bilansie 365 dni i mnóstwa wydarzeń, myślę, jest całkiem niezłym i niesamowicie dodatnim wynikiem. Napisałam swój własny poradnik pozytywnego podróżowania i myślenia. Nie potrzebowałam do tego nikogo, może już nigdy nie będę potrzebować. Podróże kształcą. Siebie.

„Stale płynne zachodzenie w głowę po każdej burze w szklance wody”. – to jeden z utworów, którym bym podsumowała rok 2014 i siebie.

„Ciche śluby, chemiczne sploty”.

Rok 2014 rozpoczęłam hucznie w Krakowie w idealnie dopasowanym towarzystwie. Wprowadził na stałe w moje życie osoby, które są, więcej niż bardzo, warte w nim pozostania. W tym roku całowałam, dotykałam, kiedy pragnęłam. Ocierałam się o zakochanie, które ciągle gdzieś umykało, ale ani trochę nie pozostawiło we mnie goryczy. Moje ciało nagromadziło wspomnień równie wiele jak dusza.

Gdańsk. Sopot. Gdynia. Warszawa. Zamość. Lublin. Mazury. Toruń. Bydgoszcz. Katowice. Londyn i mnóstwo stacji pośrednich, które bezpośrednio wprowadziły we mnie wiele wspomnień, uczuć i przemyśleń.  A rok zakończę pośród przyjaciół w górach. Nie mogę narzekać.

Banks. Jessie Ware. Sam Smith. Fisz. Mela Koteluk. Natalia Przybysz. The Fault in our stars OST. Begin Again OST. Angus and Julia Stone. The National. The 1975 to zaledwie niektóre płyty, które wzbogaciły moją kolekcję, a uznaję je za jedne z najlepszych roku 2014.

Grand Budapest Hotel. The Dissapearance of Eleanor Rigby. Comet. Men, Women and Children. Interstellar. Gwiazd Naszych Wina. Odruch Serca. Zacznijmy od Nowa. Boyhood. This is where I leave you. Bogowie. Służby Specjalne. The Skeleton Twins. Zaginiona Dziewczyna – to filmy, które najbardziej mną wstrząsnęły, zaciekawiły, zatarły się w sercu.

W kolejności przeczytania, poczynając od stycznia 2014, a te, które najsilniej działały na wyobraźnię, refleksję, rozwój języka, a jednocześnie rozrywkę – Morfina. Zaćmienie. Ciemno, prawie noc. Piaskowa Góra. Samolot bez niej. Obłokobujanie. Tajemnica Filomeny. Seria Percy Jackson. Gwiazd Naszych Wina. Papierowe Miasta. Dziewczyny Atomowe. Ostatnie Rozdanie. Im szybciej idę, tym jestem mniejsza. Bukareszt-kurz i krew. Rówieśniczki. On wrócił. Magiczny Słoń. Kocham cię, Lilith. Nie ma ekspresów przy żółtych drogach. O wolnym podróżowaniu. Jeszcze dzisiaj nie usiadłam. Witajcie w Rosji. Unicestwienie. Lalki w ogniu, opowieści z Indii. Seria Nigdy nie ocieraj łez bez rękawiczek. Traktat o łuskaniu fasoli. Gesty. Znaki szczególne. Czarne skrzydła. Betonowy pałac. Zaginiona Dziewczyna. The Good Luck of right now. Saga o Wiedźminie. Motyl. Dzika droga – jak odnalazłam siebie. – ten ostatni tytuł chyba najlepiej podsumowuje, dlaczego warto tyle czytać, dzięki tym bogatym doświadczeniom literackim pobijam swój życiowy rekord i dobijam do 100 przeczytanych książek w roku 2014.

It was all worth it.

Nie kończę roku w poczuciu beznadziei i cienia jakiś niepowodzeń. Odmawiam takiego zakończenia. Może nie jest to do końca happy ending, ale zgodny z moim sumieniem i mną.

Podsumowuję siebie jednym z największych hitów minionego roku, ale w o wiele bardziej głębokim wykonaniu.

„I’m gonna live like tomorrow doesn’t exist.

Watch my tears as they dry.

I’m holding on for dear life.

Won’t look down.

Won’t open my eyes.

Keep my glass full until the morning light,

Help me, I’m holding on for dear life”.

A Junkie?

Znowu jest singlem/wolna/sama.*

*Niepotrzebne skreślić.