Sztuka NIEbrakowania.

Ponoć żyjemy w świecie nadmiernie, ekscesywnie, przesadnie konsumpcyjnym, gdzie mało kto zadaje sobie pytanie „mieć czy być”, bo odpowiedź nasuwa się sama - MIEĆ, gdy zewsząd bombardują nas reklamy, namowy, przekonanie, że ocenia się nas przez pryzmat posiadania. Ilość posiadanych zer na koncie na plusie czy minusie, ilość aut przed domem, ilość garaży, ilość partnerów/partnerek/kochanków, ilość chłopczyków czy dziewczynek w okresie rozrodczym.

Jednak przez takie zwierciadło prawdy oceniają się ci, co bogatsi. Większość ludzkości mierzy wartość w tym, czego nie mamy. Miarą nie są centymetry sukcesów, kilogramy porażek, metry wartościowych osób, kilometry rozczarowań ani tony miłości. Miarą naszego istnienia jest BRAK.

Nasz samochód wydaje się, że zawsze mógłby być lepszy, pieniędzy mogłoby być więcej, na półce więcej książek, a najlepiej czytanych na Kindlu, filmów więcej obejrzanych, telewizor mógłby mieć już więcej cali, laptop lepszy procesor, mieszkanie większy metraż, przyjaciele bardziej wyszukani, rodzina bardziej osławiona, dzieci bardziej zdolne, więcej tytułów przed nazwiskiem.

STOP!

BRAK nie jest wartością ujemną w żadnym calu. Brak czegoś sprawia tylko, że bardziej doceniamy to, co mamy, chętniej patrzymy na to, co nas jeszcze w życiu czeka i cieszymy się z tego intensywniej, gdy wreszcie to nadejdzie. Sztuka prostoty, doceniania rzeczy małych, jakby były tymi wielkimi, kto z nas tak potrafi?

Jak inaczej docenić brak słońca, póki nie przesłonią go kłęby chmur?

Jak nie zachwycić się nieśmiało zaglądającym zza futryny chmury słońcem, póki nie przyjdzie rozpogodzenie?

Jak docenić wartość sentymentalną deszczu, póki nie zapuka delikatnie o szyby po fali upałów?

Jak bać się burzy, skoro przynosi wyczekiwane lżejsze powietrze?

Jak zachwycić się blaskiem księżyca i nagromadzeniem gwiazd na niebie, skoro nigdy nie spoglądamy w górę?

Jak docenić i nie zatęsknić za wiosną, jeśli nie poprzedzi jej sroga zima?

BRAK jednego rodzi niebywały zachwyt z jego wypełnienia, gdy nadchodzi, nawet jeśli tylko na chwilę.

Brak Ciebie i tęsknota za Tobą sprawiają, że moje uczucie staje się jedynie bardziej wyraziste, jakbym założyła okulary po ciągłym błądzeniu po omacku.

Brak Twoich dłoni, w które chwytasz moją bezbronną twarz sprawia, że wiem, że tylko Tobie się chce tak poddawać.

Brak Twojego spojrzenia, w którym zamyka się całe moje poczucie wartości i miłość sprawia, że widzę je codziennie bardzo wyraźnie i przywołuję w chwilach zwątpienia w siebie.

Brak Twojego elektryzującego dotyku na mojej skórze sprawia, że jestem w stanie go odtworzyć z niebywałą dbałością o szczegóły.  

Brak Twojego poruszającego każdy centymetr mojego ciała głosu, sprawia, że miękną mi kończyny dolne na same jego wspomnienie.

Brak Twojej obecności sprawia, że wyobraźnia pracuje na zwiększonych obrotach i widzi Nas razem poruszające się ruchem jednostajnie przyspieszonym nadrabiające stracony czas spędzony osobno, planując kolejne wypełniane BRAKÓW wspólnie na kanapie salonu Naszych marzeńJ

Ktoś, komu sprawiłabym miliony hiacyntów wysłał mi ostatnio te piękne słowa:)

All the king’s horses and all the king’s men

Came charging to get what we got

They offered the crown, and they offered the throne 

I already got all that I want

All the king’s horses and all the king’s men

They came marching through

They offered the world just to have what we got

But I found the world in you...