Ludzie - lustra :)

Czy Wasze lustro jest Waszym przyjacielem? Maluje na Waszych ustach szeroki uśmiech czy raczej obraz zniechęcenia? Czy może częściej jest tą znienawidzoną z pracy koleżanką, która podwyższa sobie samoocenę notorycznie krytykując Twój wygląd? Wzburza wasze wewnętrzne oceany spokojów na tyle silnie, że macie ochotę ją momentami rozbić pięścią? Ja się przyznam, że dni miewam przeróżne. Bez problemu można to zauważyć w moim samo-destrukcyjnym zachowaniu wobec samej siebie, gdy jestem głucha na każdy komplement i pocieszenie.

Od paru dni ludzie zachwycają się kolejną reklamą Dove mówiącą o naturalnym pięknie.

Koncept reklamy jest prosty i tak samo przekaz, który tym bardziej czyni go dobitnym. Ma pokazać jak błędne jest żyć z myślą, że nie jesteśmy wystarczająco piękne – my – członkinie płci nazywanej przecież piękną. Jeśli znajdzie się kobieta, która patrzy w lustro po to, by zaobserwować w sobie coś ładnego, to chętnie ją poznam i pogratuluję zazdroszcząc w głębi, ponieważ nie oszukujmy się – zaglądamy w lustra szukając braków, niedociągnięć, odbarwień, zmarszczek, sińców pod oczami. Ja póki się nie umaluję i nie zakryje tych sińców podkładem, to nie założę na siebie takiej dawki pewności siebie jaką mam tuż przed wyjściem do pracy lub na spotkanie towarzyskie. Powyższa reklama pokazuje, że źródłem naszych kompleksów nie jesteśmy do końca my sami, ale kształtuje je społeczeństwo i rodzina. Bombardowanie nas idealnymi obrazami piękna i ubraniami o rozmiarach nigdy idealnie dopasowanych. I my zamiast tę różnorodność chwytać w garść i się nią nasycać, to jest ona gaszona w zarodku przez ludzkie złośliwości. Komplementuj, nie obrażaj! Pamiętacie? Dalej to praktykuję i bywa, że owocuję to niesłychanymi skutkami.

 Jednak sprawić komplement samemu sobie jest najtrudniej. Gdyby poproszono mnie o podane swojego opisu wyglądu, powiedziałabym, że mój nos wygląda jak kartofelek, broda momentami zbyt wysunięta, oczy mam wrażenie momentami od zmęczenia zbyt wklęsłe, ciągła kłótnia mojego apetytu z brzuchem, które nieustannie się sprzeczają obrażając się na siebie, obwiniając się bezustannie, a żyć bez siebie nie potrafiące. Gdy przyjdzie większy apetyt, do kłótni dołączają „boczki” i chęć rozbicia lustra zniechęcenia wzrasta podwójnie i przy kłótni może dochodzić do rękoczynów. Nie daj Bóg, gdy wydaje mi się, że brzuch mam większy niż piersi! To dopiero unikam spoglądania w dół przez czas drobnego głodowania by wrócić do pożądanej sylwetki. Dopóki nie zaczęłam chodzić na solarium, w domu ojciec wołał na mnie „człowiek mąka”, a siostra „zombie deska”. Potem się dziwić, że gdy zaczyna się chodzić do terapeuty to zawsze wraca się do dzieciństwa i relacji z najbliższą rodziną, wypatrzymy tam wszelkich patologii życia dorosłego. Myślimy, że gdy przestajemy być dziećmi, to złośliwe uwagi ustaną, że skoro my się zmieniamy, kształty nabierają kobiecości, tak samo i garderoba, to i Twoja siostra zamilknie - nic bardziej mylnego. Z własnego poczucia niepewności nigdy się nie wyrasta. Staram się pamiętać, że gdy ktokolwiek mi dokucza, to sam gdzieś ma w sobie tą samą bezbronną, zakompleksioną część swojego pozornie pewnego siebie lustra sztucznych wrażeń. Za chwilę pójdę zmyć makijaż i spojrzę na siebie przez chwilę i uzależnię znów punkt widzenia od mniej zdystansowanego do siebie punktu siedzenia. Przecież sińce pod oczami są dowodem zmęczenia po pracy, którą dziś wykonałam, a która sprawia, że mam pieniądze na np. tak niezapomniane emocje jak podczas minionego koncertu w Warszawie. Pieprzyk na środku dekoltu może być przecież dla kogoś niesamowicie zmysłowym punktem odniesienia, a nie szpecącą kropką.

Na szczęście oprócz tych ludzi, którzy na siłę stawiają nas przed lustrem własnych problemów i kompleksów sprawiając, że zaniżamy własną wartość, istnieją też ludzie, którzy rysują na lustrach naszych niepewności pełen, niewymuszony, szczery, a przede wszystkim ufny, uśmiech. Sprawiają, chociażby na minut kilka, że czujemy się piękni. Są ludzie – lustra. To ludzie, w których oczach odbija się obraz lepszych nas. Poziom atrakcyjności, seksapilu, pewności siebie nie zahaczającej o narcyzm, ciepła i momentalnej tęsknoty na myśl, że te oczy nie mogą tak patrzeć na nas bez przerwy, wzrasta gwałtownie, by może nawet chwilowo skroplić się łzą wzruszenia wymieszaną ze łzą wdzięczności, że ktoś przypomniał nam o zapomnianym uczuciu piękna.

Ja nigdy nie przestanę być wrażliwa na piękno, obrazy szczególnego piękna odkładam na półkę „niezapomnienia”. Wiecznie szukam wzruszeń by pamiętać o pięknie nie tylko ciała i duszy. Oprócz powyższej reklamy, zachwyca również występ też tego teatru cieni. Przypomina, że ciało nieważne w jakim wieku czy jakiej płci potrafi zapierać dech w piersiach kreśląc na naszym lustrze jedynie uśmiechnięte twarze:)