DLACZEGO?! tak posępnie...

Dlaczego dzisiejszy świat jest tak zajęty wyglądem , że otacza nas narzuconymi normami piękna przez które zaczynamy sobą gardzić, bo czyż to nie chore by nawet piękne kobiety czuły się brzydkie?

Nawet piękno dziś traci na wartości, potem walą się ekonomie, waluty, rynek pracy i wartość studiów, na które się nas posyła bądź posyłamy siebie.

Dziś cały dzień po pracy spędziłam na łóżku by uśmierzyć ból mięśni spowodowany żmudną pracą przez długi weekend przy remontowaniu sypialni moich rodziców, co powinno przysporzyć mi powodów do dumy ze względu na pracę fizyczną, którą wykonałam, czy satysfakcję mojej mamy czy też bezinteresowną pomoc jaką zaoferowałam bliskiemu.

Ale siedzę tu i czuję do siebie wstręt. Czuję się obleśnie. Myślę, że nie taką chcą mnie ludzie widzieć. Nie z takim nastrojem. Chowam się za laptopem i kolejną notką więc.

Dlaczego nie tylko media, ale wychowuje się tak wiele dzieci bez wiary we własne siły. Dlaczego więcej się nas karci niż chwali? Przecież nie każde dziecko potrafi to znieść i wynieść z tego siłę na dorosłe życie. Nie każda zasada aplikuje się do wszystkich.

Dlaczego czułam takie poczucie winy by zamówić sobie Fast fooda na którego najzwyczajniej w świecie miałam ochotę. Dlaczego ważniejsza była myśl,  że urośnie mi brzuch? Obejrzałam film, w którym pokazano typowo amerykański bar przydrożny i zapragnęłam frytek i hamburgera i biłam się 5 godzin z tym pragnieniem aż poległam. Potem przeniosłam się do średniowiecza i miałam niepohamowaną ochotę na wykwintny ser i przepyszne czerwone wino do tego. W końcu wylądowałam ze stertą frytek i kurczakburgerem w łóżku. Co za zdrada i nieudany romans!

Dlaczego czasami czuję się najgorszą osobą na świecie?

Dlaczego całe życie trzeba przejść na porządnym wdechu, bo boimy się krytyki innych? By nie pokazać rosnącego brzucha, wdech by zatrzymać nerwy, wdech by nie wypowiedzieć na głos prawdy.

Dlaczego istnieją okropne choroby? Czy to kara natury, karma na nas się odbijająca za to jak nie dbamy o siebie i środowisko? Dlaczego tak cierpimy? Czy człowiek nie czasami częściej się smuci niż czuje radośnie podczas swojego życia? Dlaczego dzieci przeżywają swoich rodziców, bądź rodzice swoje dzieci? Dlaczego musimy umierać? Tak się boję, że wszystko może po prostu zniknąć.

Tyle tych DLACZEGO w mojej głowie dziś krąży, że połowa która przed chwilą we mnie siedziała gdzieś uciekła.

A może to DLATEGO, pms po prostu.

Gdybym miała językiem angielskim wyrazić dziś swoje uczucia to byłyby to słowa: morbid, self-loathing, stream of consciousness.

To woła o smutny głos. A zatem: