Skrzydła na autopilocie.

Jak poskładać połamane skrzydła?

Jak je znów rozłożyć i polecieć w głąb siebie?

Przebić się nimi przez mur samotności,

Uśmiechnąć się w tłumie odosobnienia.

Łykam chwile ogromnymi haustami powietrza.

To ten moment, gdy dziecko uśmiecha się na twój widok

To ta chwila, gdy obserwujesz swoje najlepsze przyjaciółki

I wypełnia cię po brzegi ciebie duma z tego, jakimi cudownymi matkami się stały.

To ta radość na widok wytęsknionego przyjaciela

Rozmowy do białego rana o wszystkim i niczym

To smak dobrego jedzenia w doborowym towarzystwie

Łaskotanie kuszącego alkoholu po podniebieniu

To wiatr we włosach przy spuszczonych szybach samochodu

To bezwarunkowa miłość zwierzaka.

Koniec z kontaktem z wiecznym biurem odroczeń.

Odroczeń spotkań cennych i rozmów ważnych.

Mam dość pisania odwołań.

Mam dość czucia się jak bezpański pies,

Który cieszy się na ochłapy czułości przemycone między wierszami.

Zasługuję na złożone zdania,

Bezpośrednie spojrzenia w oczy,

Namiętne pocałunki

Dłuższe przytulenie

Rozłożenie skrzydeł

Nie poklepanie po grzbiecie,

Ale otwarte ramiona wyciskające mnie na zewnątrz, a nie tłumiącą w zarodku.

Chcę znów mieć skrzydła i nie myślec o tym, gdzie mnie poniosą.

Włączam autopilota.

Nic tak mnie ostatnio nie uspokaja jak muzyka z filmu "Gwiazd naszych wina".

i niewinne istoty jak ten mały koleżka :)