Emocjonalna przylepa.

Jestem emocjonalną przylepą. Posunę się do nazwania siebie nawet pijawką. Uzależniam się od ludzi, wchłaniają mnie, pochłaniają moje „ja”. Ile razy idziemy na kompromis z własnym sumieniem, instynktem, sercem, rozumem, żeby ludziom dookoła nas żyło się łatwiej i wygodniej?

A teraz wróć. Zmieniam czas teraźniejszy na przeszły.

Byłam emocjonalną przylepą, byłam pijawką. Leczę się z uzależnienia. Gdy patrzę na swoje życie, przeraża mnie jak ogromną jego część poświęciłam na czekanie. Czekanie za kimś, na kogoś. Na telefon, który nie dzwonił, samochód, który nie podjeżdżał, zaproszenie na spontaniczny wyjazd, spotkanie, gest, które nie następowały. „Czekanie sprawia, że gorzknieje cała słodycz w nas” i to święta prawda. Jedyne czemu się teraz poświęcam to nowym kreowaniu siebie. Staram się codziennie wychodzić z siebie, patrzeć na siebie z boku, identyfikować sprawy i uczucia, które mogą sprawiać niepotrzebną przykrość, agresję czy złość i niwelować, zabijać w zarodku. Przeprowadzam aborcję uczuć. Uczę się nie czuć, nie uzależniać się od ludzi, nie przylepiam się. Nie chcę znów przyssać się do kogokolwiek, żeby później uzależniać znów swoje dobre samopoczucie od kogoś i męczyć go sobą. Choć pijawka wysysa złą krew, to można zabrnąć za daleko i wysysać też, to co dobre. Czasem nie jest to świadome, nie robimy tego celowo, po prostu pragniemy w życiu rzeczy wielkich i gdy tak człowiek ciągle zasysa innych, to można się niebezpiecznie zachłysnąć. To niebezpieczna transfuzja, tak się od innych uzależniać. Każda transakcja powinna być wymienna. Dawać tyle, ile się dostaje – prosta recepta. Nie nauczymy się być szczęśliwi z kimś, gdy nie umiemy być szczęśliwi sami ze sobą. Od zawsze mi się zarzuca, że nie umiem być sama. Że ludzie to jakoby moje powietrze, bez którego nie umiem oddychać pełną piersią. Wiem jakie to chore tak przylepiać się do ludzi, trzeba wyznaczyć sobie zdrowe granice i teraz nad tym pracuje. Telefon może milczeć, pod dom nikt nie podjeżdżać, dzwonek do drzwi nie musi dzwonić, zaproszenia do spotkań nie muszą spływać, okienka rozmów w sieci mogą się nie otwierać. Uśmiechnąć się najpierw do siebie, a potem do ludzi, to jest nasza siła, to jest esencją naszego piękna wewnętrznego i zewnętrznego, naszej pewności siebie i seksapilu. Być choć w połowie pewnym drogi, którą się obrało odbija się od nas samych i uderza w innych, wtedy nie trzeba się od nikogo uzależniać, a potem przeżywać katorgi, gdy próbuję się rzucić ludzi jak fajki czy narkotyki. Ludzie pojawiają się nagle sami, telefon wibruje, okienka się otwierają, propozycje spotkań napływają i okazuje się, że nie trzeba stawać na głowie i sztucznie o coś zabiegać. Ktoś bardzo mądry i intensywnie obserwujący rzeczywistość jak ja:), bratnia dusza moja wręcz przedstawiła prostą receptę na kogoś, kto powinien być ze mną: Powinnaś być z kimś, kto w dzień będzie z Tobą czytał książki i rozmawiał, a wieczorem darł się i skakał na koncercie pod sceną. Ja dodałam jedynie „a w nocy powinna zdzierać ze mnie ubrania”:). Kolejna prosta recepta i gdy czas nadejdzie, to wierzę, że i taki ktoś się pojawi bez potrzebnego zasysania, przylepiania się, uzależniania się:)

 

George Carlin podsumował kiedyś nasze życie w ten sposób:

„Pijemy za dużo, palimy za dużo, wydajemy pieniądze zbyt bezmyślnie, śmiejemy się za mało, jeździmy za szybko, złościmy się za bardzo, siedzimy do późna, wstajemy zbyt zmęczeni, czytamy za mało, oglądamy telewizji za dużo. Pomnożyliśmy nasze własności, ale pomniejszyliśmy nasze wartości. Mówimy za dużo, kochamy zbyt rzadko i nienawidzimy za często. Nauczyliśmy się jak ułożyć sobie życie, ale nie nauczyliśmy się żyć. Dodaliśmy lat do życia, a nie życia do lat”

I ja się z nim zgadzam, egzystujemy za dużo, żyjemy za mało. Co dziś z tym zrobicie? Ja w każdym dniu szukam siebie, czegoś dla siebie, ciała i duszy i staram się to rozprzestrzeniać na innych, nawet jeśli choć jedną duszę zachęcę do życia, a nie tylko egzystowania, znaczy to, że warto czasem czuć i nie na wszystkich uczuciach przeprowadzać aborcję.

Carlin powiedział też kiedyś, że  Carlin powiedział też kiedyś, że za każdym cynikiem kryje się rozczarowany idealista. Ja – choć bywam rozczarowana, to ciągle idealistka.