Lekcja równości.

„Lekcja równości” tak brzmi tytuł podręcznika wydanego przez Kampanię Przeciw Homofobii pod patronatem Związku Nauczycielstwa Polskiego. Podręcznik ten ma na celu pomóc nauczycielom wspierać uczniów homoseksualnych i walczyć z przejawami dyskryminacji w szkołach. Jako nauczyciele powinniśmy stać na straży równości w każdej sferze. Ale wydaje się że, genetycznie jesteśmy do tego niezdolni. Potrzeba dużo samozaparcia i ogromnej konsekwencji. Nie traktujemy uczniów równo. Nie oszukujmy się. Niegrzeczny uczeń nie dostanie tyle sympatii, szacunku i uwagi, jak ten grzeczny, przykładny i sumienny. Mamy bronic uczniów przed dyskryminacją, my dorośli siebie też powinniśmy. Dyskryminujemy ze względu na ubiór, makijaż, odwagę poglądów i ich otwartego wyrażania. Odwagę uważamy za cynizm, wywyższanie się i brak pokory. Zamiast chwalić indywidualność nauczyciele często, świadomie bądź nie, zabijają ją w zarodku. Brawa dla silnego ucznia, który się nie ugnie.

Pracując w miejscowości do 5000 mieszkańców trudno wyplenić wszelaką dyskryminację. Ludzie żyją plotkami i ubliżaniem sobie nawzajem, jakby to było ich niedzielne popołudniowe hobby, a dzieci co innego robią jak się również tego uczą, przesiąkają tym jak zarazą. W szkole mamy jedną zdeklarowaną lesbijkę. Jednak nikt jej orientacji nie traktuje poważnie i może dlatego nie ma u nas objaw przemocy wobec jej osoby. Ale czy śmiech nauczycieli, i co za tym idzie uczniów na to patrzących, że dziewczyna nie wie o czym mówi i robi z siebie pośmiewisko i szuka lansu swoją orientacją jest dopuszczalne? Czy mam biernie stać, gdy siedmiolatek wyzywa sześciolatka od Żyda, a chłopca z ciemną karnacją nazywa się murzynkiem bambo i przez chłopców, którzy się przytulili korytarz rozbrzmiewa głośnym „pedały, pedały, bleeeee!” ?

Wyżej wymieniony podręcznik wzywa do akcentowania postaci homoseksualnych w historii i literaturze jak np. Maria Konopnicka. Nasza patronka, a ja nie wyobrażam sobie porozmawiać z dziećmi w Dzień Patrona, że Pani Maria kochała kobiety i nie ma w tym nic perwersyjnego, chorego i złego. Dlaczego tak jest? Dlaczego panicznie boję się być strażnikiem równości? Uderzyło mnie to na piątkowej lekcji z 9latkami. Martynka, wydawało mi się grzeczna, empatyczna dziewczynka, przerywa mi lekcje głośnym krzykiem „gej, gej, gej bleeee!” wywołując poruszenie i falę tych samych reakcji wśród dzieci. Wstałam, przyjęłam postawę defensywną i pytam „Martynka, kto i dlaczego jest gejem?” – „Przemek, bo przesłał buziaka Piotrkowi!”. Dzieci w śmiech pogardy i obrzydzenia. Pytam poważnie zatem: a co w tym złego? Myślicie, że bycie gejem i lesbijką jest zaraźliwe jak was się dotknie? Odpowiedziała głucha cisza. Martynka spuściła głowę. Dodałam „nie wiem czego uczy was się w domu, telewizji, jakich opinii słuchacie, ale bycie gejem nie jest chorobą, tak jak człowiek rodzi się z białą lub czarną skórą, nikt tu niczym nie zawinił i nie powinno się za to nikogo obrażać”. Dzieci spojrzały na mnie, Pani, która zazwyczaj tylko się śmieje z nimi, dała im lekcję tolerancji w poważnym tonie. Przestały się śmiać i powiedziały „ma Pani rację, ja też nie uważam, że to choroba proszę Pani! Mnie tak w domu nie uczą!” Dodał następny. Poczułam potęgę autorytetu. Bo dzieci patrzą na nas, na dorosłych i szukają wzorców i źródła nauki. Najważniejsze lekcje to nie to uczące ułamków, gramatyki czy ortografii, ale te uczące empatii, uczuć i życia dorosłego.

Wiecie co jest przerażające? Że mnie ogarnęło przerażenie – co jeśli, któreś z tych dzieci wróci do domu i opowie lekcję angielskiego, a w poniedziałek zawita oburzony rodzic, który nie życzy sobie by jego dziecko takich rzeczy w szkole uczono. Co ludzie o mnie pomyślą?

Bo Polak ma zakorzenione poczucie winy, ja mam na pewno. Ale co się dziwić skoro wychowałam się w domu, gdzie Żydem nazywano członka rodziny, który dawał skąpe prezenty, ojciec zawsze mówił, że zabije jak któreś z nas przyprowadzi „asfalta” do domu jako partnera/kę, i jak dziś pamiętam, mama mówiła, że pedałów „powinno leczyć się elektrowstrząsami i zamykać w pokojach bez klamek”…

Mnie też nie nauczono tolerancji, sama musiałam się jej nauczyć, może to zrobił, któryś nauczyciel, a ja nawet tego nie pamiętam? W każdym bądź razie, poczułam, że ja muszę pamiętać i nawet jeśli ktoś, jakiś rodzic, współpracownik sprzeciwi się mojemu poglądowi, to muszę za nim stać murem, nie zawahać się, bo wtedy stracę szacunek do siebie. A tego dzieci uczyć też nie mogę.