Sztuka podrywania zeszła na psy.

Sztuka podrywania zeszła na psy. Chciałabym odnosić się do podrywania jako sztuki, ponieważ każdy z nas chciałby wierzyć, że szanuje i ceni siebie na tyle, że podchody osoby zainteresowanej naszą aparycją czy osobowością nie zadziałają od razu i będą wymagały starań. Niestety w ostatnią sobotnią imprezę moje oczy ujrzały obraz rozpaczy, gdzie to podrywanie spadło z piedestału i stało się szczeniackim ocieraniem się o tyłek. Może cywilizacja faktycznie chyli się ku upadkowi i wkrótce nastąpi jej definitywny koniec w osławioną datę 21.12.12r?

Może ja już zdziczałam albo imprezy mnie już nie bawią, bo rzadko się na nie wybieram, ale rozbawiło mnie wielce sobotnie towarzystwo. Człowiek czerpie inspirację, bierze udział w lekcjach życia, bacznie obserwuje i wyciąga wnioski w przeróżnych miejscach, na tle wachlarza ludzkich osobowości umieszczonych przykładowo w  takiej scenerii jak ta sobotnia impreza. Czułam się jakbym stała za lustrem weneckim i obserwowała ten komiczny obraz z innego wymiaru. Nie będę się rozwodzić na tematu ubioru ludzi choć ten akurat mi się podobał, bo spokojnie można by przyrównać to miejsce z wybiegiem. Widać, że ludzie dzielą się na takich, którzy skupili się na tym by wyróżniać się z tłumu i założyli dziwaczne dodatki, swetry w jelonki czy rozlazłe, długie i podarte T-shirty. Istniała kategoria „elegancja”, która do otoczenia nie pasowała wcale i ich ubiór miał jasno krzyczeć „nie jestem homo”. Każdy wychodząc na połów, nieważne czy wolny czy zajęty, pragnie wyglądać najatrakcyjniej. Zakłada ubranie co dopiero kupione bądź takie, które podkreśla jego kształty czy charakter. Niektórzy lubią podkreślać swoje krągłości a inni cechy charakteru. Można zobaczyć kto jest powabny, a jednocześnie drapieżny, nieśmiały, miękki, uległy czy dominujący, cwaniak czy pozer. Powinnam używać tu końcówek męskich jak i żeńskich, bo kordon mody obu płci był zadziwiający. W takim miejscu ludzki ubiór to Twoja wizytówka, o reszcie decyduje nasze zachowanie i spodziewałby się człowiek, że powinno być na przyzwoitym poziomie bez względu na wiek i ilość spożytego alkoholu tym bardziej, że było widać jaka duża ilość osób przyszła tam w poszukiwaniu ewentualnej drugiej połowy, ale człowiek zadziwiany jest całe życie.   

Z mojej perspektywy i po zastanowieniu to nie ja chyba jednak zdziczałam, ale my, nasza pewność siebie, seksapil, zdolności uwodzenia. Obwinię tu w dużej mierze nie nasze charaktery i nieśmiałość, ale po raz kolejny technologię. W środowisku homoseksualnym tym bardziej wydaje się, że ludzie upośledzili się w dziedzinie podrywu. W tych czasach wyręcza nas wszystkich technologia, zwłaszcza Internet i portale randkowe czy społecznościowe. Tam możemy już przeprowadzić wstępną selekcję poprzez sprawdzenie jaki kto ma gust muzyczny, filmowy, co kocha, czego nienawidzi, co go pasjonuje, kogo podziwia. Spotkanie w cztery oczy jest o wiele większym wyzwaniem. Wymaga wnikliwszej obserwacji, tremy, zawstydzenia, możliwej gafy lub odrzucenia zalotów. Na żywo nie da się ułożyć przemyślanej, dłuższej wypowiedzi, dzięki której zaimponujemy komuś swoją elokwencją. To nie sms czy wiadomość prywatna na Facebooku, tylko prawdziwa ludzka wymiana zdań, ale też języka ciała. I zadziwiające jest to jak wielu ludzi się w tym momencie poddaje. Poprzestaje na obserwacjach z kąta sali tanecznej. Skończy się to, jak dobrze pójdzie, dłuższą wymianą spojrzeń, zakończoną zadziornym uśmiechem, ale i o to trudno.

Chciałabym móc powiedzieć, że poderwać mnie to sztuka, ale wcale tak nie jest. Człowiek żaden tak naprawdę nie wymaga wiele. Większość z nas oczekuje miłego słowa, komplementu, a nie rozbudowanej wypowiedzi. Od czegoś trzeba zacząć. Obecnie wymagałabym odwagi. Odwagi spojrzeń, gestów, a przede wszystkim podejścia i powiedzenia czegokolwiek. Nie tekstów typu „Bolało Cię jak Ci z nieba spadłam?” czy „Twój ojciec był złodziejem? – Dlaczego? – Bo skradł taką gwiazdę z nieba”. O zgrozo niektórzy naprawdę wykorzystują takie teksty w praktyce. Wielu z nas zachowuje się jednak jak zdziczałe drapieżniki. A zacząć od spojrzenia, odwzajemnionego uśmiechu, podejścia i zaproszenia na drinka bądź do tańca przecież nie jest trudno, a byłby to kulturalny i miły początek. Zamiast to czaimy się w ciemności, unikamy bezpośrednich spojrzeń choć kątem oka ciągle widzimy, że ten KTOŚ nas obserwuje i rozmawia o tym z koleżankami czy kolegami, które jej/mu towarzyszą. Taką dziewczynę ustawiłam sobie za cel obserwacyjny. Ogólnie wspólnie z moją dziewczyną stwierdziłyśmy, że jeśli my wyglądamy choć w połowie tak komicznie i żałośnie jak Ci pijani tańczący ludzie, to wolimy chyba nie ryzykować takiego odbioru nas, że lepiej postoimy i nie potańczymy nie ryzykując, że ktoś nas zadepcze czy rozleje na nas piwo. Ja jednak nie mam nic do swoich ruchów tanecznych, dlatego czasami musiałam wyjść na parkiet, bo gdy słyszę dobrą piosenkę, to nie lubię podpierać ścian. I wtedy zobaczyłam, że tańczę koło grupki dziewczyn, które nie odstępują mnie na krok. Po chwili zobaczyłam, że ta brunetka o ciemnej karnacji, pięknych włosach, w obcisłych jeansach i koszuli ciągle mi się przygląda. Człowiek patrząc na nią pomyślałby, że ubrała się tak by pokazać, że akurat ma odważną i drapieżną osobowość i jest pewna swojego seksapilu. Nic bardziej mylnego jak się okazało. Okazała się zwykłą nastolatką nie wiedzącą jak zagadać do dziewczyny, która jej się podoba. Swoim zachowaniem pośród koleżanek próbowała pokazać, że jest powszechnie lubiana, że lubi i umie się dobrze bawić i tańczyć i pewnie miała rację, ale spaliła swój wygląd w popiół po tym w jaki sposób próbowała mnie poderwać. Tańczyła obok mnie, a ja ze znajomymi przy niej, nagle czuję, że ktoś na mnie perfidnie napiera swą tylnią częścią ciała, próbuje się ocierać, ale wręcz mnie perfidnie pcha. Obracam się wkurzona, że to ktoś pijany przygotowana poprosić by uważał na swoją i moją osobistą przestrzeń, po czym zdziwiona patrzę, że to ta dziewczyna próbująca w ten sposób zwrócić moją uwagę. Rozumiem, gdyby potraktowała to jako żart, to bym się zaśmiała wspólnie z nią, ale gdy tylko spotkała się ze mną wzrokiem spaliła się, uśmiechnęła jak dzikus i odeszła z powrotem do swoich. Rozbawiło mnie to niezmiernie, ponieważ wydaje się, że taka już kobieta, bo nie nastolatka wiedziałaby, że wystarczy podejść i zapytać czy zatańczę, a nie odgrywać taniec samca ocierając się o mnie tyłkiem licząc, że tak zaliczy samicę. Tymczasem wymijała mnie ciągle, uśmiechała się, ale panicznie bała się podejść. Nie dała mi nawet szansy na powiedzenie : „Schlebiasz mi, ale przepraszam, tak długo zwlekałaś z podejściem, że ja już od prawie 4 lat dawno  i szczęśliwie jestem zajęta”.  Jestem ciekawa czy zrozumiałaby co miałam na myśli między wierszami;)

Macie jakieś zabawne bądź też traumatyczne historie o Waszych podrywach? Chętnie się pośmieję lub przestraszęJ